Babygirl. Het leven is niet altijd netjes
We liepen die bijna verlaten zaal in en dachten allebei hetzelfde: gezellig leeg hier. Het voelde een beetje als binnenkomen op een feestje waar de muziek al speelt, maar iedereen nog langs de muur staat te sippen aan een drankje. Een paar losse groepjes mensen, wat lege stoelen, en wij, midden in die ruimte, het ongemak omarmend.
Want we hoorden daarvoor echt het overal: geklaag, gezeur en kritiek. “Babygirl” is te veel, teveel seks, te ongemakkelijk – nou, mensen, echt, wat een armoe. We lijken het tegenwoordig wel gewoon te verwachten: een film of een theaterstuk moet voorzichtig zijn, een beetje met je hand op de schouder, je geruststellend toespreken en je naar huis sturen met een gerust gevoel.
Maar wat Babygirl zo slim maakt, is dat het niet ophoudt bij het oppervlakkige. Het flirt met clichés, maar ondertussen doet het iets veel spannenders. Het laat je kijken naar de onderhuidse spelletjes die we allemaal spelen. Wie is hier eigenlijk echt aan het werk? De stagiair die zichzelf presenteert als godsgeschenk aan de marketingafdeling, of de CEO die zich kwetsbaar voordoet, maar ondertussen de hele show runt? En wie bepaalt überhaupt wat kwetsbaar is, of machtig, of sexy? Er wordt gepraat over “te veel seksisme” en “te weinig diepgang”, maar misschien moeten we even stilstaan bij de vraag: Wat verwachten we eigenlijk? Een film waarin alles netjes in een rijtje staat, de verhaallijnen zich rustig ontwikkelen, en je aan het einde zegt: Nou, dat was weer zo’n avondje die je weer meteen vergeet? Nee toch? We willen schuren, we willen ongemak, we willen dat iets tegen onze huid aan schraapt, zodat we weten dat we geleefd hebben.

Maar blijkbaar durven sommige mensen dat niet meer. Het is alsof we collectief vergeten zijn hoe het voelt om eens goed uitgedaagd te worden, om te worden geconfronteerd met iets wat je uit je eigen veilige bubbel trekt. Babygirl doet dat met gemak, want dit stuk is niet alleen provocerend – het is gewoon eerlijk. Het raakt de plek waar we allemaal bang voor zijn: de waarheid. En eerlijk gezegd, dat is nu precies waarom het zo goed is.
Dus in plaats van te zitten klagen over hoe “provocatief” of “grensoverschrijdend” het is, zou je kunnen proberen gewoon te lachen. Lachen om hoe mensen zich druk maken over dingen die eigenlijk te maken hebben met onze eigen ongemakken. Want ja, het is sexy, het is scherp, maar het is ook een reminder: het leven is niet altijd netjes. En dat is helemaal oké.