Swap in Apeldoorn: een ode aan de rok die terugkwam

Afgelopen zaterdag heb ik geruild. Niet van leven, niet van mening, maar gewoon van kleding. Samen met Renske. Mijn tuin stond vol vrouwen die eruitzagen alsof ze allemaal met opzet iets te vrolijks hadden aangetrokken, in de hoop het achter te laten bij een ander.
De zon scheen. Natuurlijk scheen de zon. De zon wist: dit is een swap in Apeldoorn. Hier moet ik bij zijn.
We stonden daar met tassen vol verleden. Rokken die niet meer pasten bij onze heupen, blouses die ooit een statement maakten maar nu alleen nog fluisterden: ‘Vergeet mij.’ En dan: passen. Twijfelen. Grinniken. Stijltips geven alsof we allemaal per ongeluk modejournalist waren geworden. Gelukkig was Renske er om ons van stijltips te voorzien. Ze wees dan bijvoorbeeld op een blouse en zei: ‘Die moet jij gewoon even aandoen, zonder bang te zijn voor wie je dan bent.’ Zoiets zeg je dus alleen op een swap.

Het mooiste moment? Een vrouw die naar huis ging met haar eigen rok. Serieus. Ze had hem ingebracht. Renske viste hem op en zei: ‘Deze rok verdient een tweede kans.’ En de vrouw keek naar die rok alsof hij haar iets beloofd had. Alsof hij zei: dit keer gaan we samen de dansvloer wél op.
Iedereen ging anders naar huis. Iets blijer. Iets hipper. Iets minder gehecht aan bezit. Iets meer gehecht aan elkaar.
We swapten. We straalden. We vergaven kledingstukken hun verleden en gaven ze een toekomst.
Volgende keer weer. Met nieuwe oude dingen.

Meer weten?
Home – rea_sn