Vanavond mag ik
Herkent u dit ook? Dat mensen zeggen: “Vanavond mag ik een lezing geven.” Alsof het iets is wat je opgedragen krijgt van hogerhand. Alsof je heel stil in een hoekje hebt zitten wachten tot iemand je aankijkt en zegt: jij mag. Met een glimlach erbij, alsof je voor het eerst zonder zijwieltjes mag fietsen. Je mag. Jij.
Je hoort het vaak. Niet: “Ik geef vanavond een lezing.” Nee, dat klinkt te zelfverzekerd. Te zeker van je plek. We houden het liever klein. Bescheiden. Voor de vorm. Je mag.
En dan sta je daar. Microfoon net iets te hoog, zaal te groot, mensen kijken verwachtingsvol of moe. En je mag. Je mag je verhaal doen. Je mag jezelf citeren, vertellen over je boek, iets voorlezen dat eigenlijk al in de krant stond. Je mag.
Na afloop: applaus. Iemand komt je bedanken met een fles wijn in cadeaupapier. En je zegt: “Wat fijn dat ik dit mocht doen.” Terwijl je precies wist dat je dit ging doen. Omdat je gevraagd was. Omdat je dit graag doet. Omdat je het al honderd keer hebt gedaan.
Je mag. Wat een raar woord eigenlijk. Je wilde gewoon. Geef het maar toe.
