Mijn Engels is echt om te huilen
Niet gewoon een beetje roestig, maar echt: ik-bid-dat-niemand-mij-een-vraag-stelt-in-het-Engels-niveau. Zodra iemand ‘Hi!’ zegt, gaat er iets in mijn hersenen knetteren en komt er uit mijn mond iets wat lijkt op Engels, maar meer klinkt als een student die drie wodka Red Bulls op heeft.
‘I am… eh… doing… the… good.’
Het is gênant. Vooral omdat ik psychologie heb gestudeerd. In het Engels. Jarenlang heb ik teksten gelezen over cognitive dissonance en behavioral reinforcement. En nu kan ik niet eens zonder te zweten uitleggen dat ik een afspraak heb bij de tandarts.
En dan werk ik dus ook nog in Amsterdam.
De stad waar iedereen Engels spreekt alsof ze in Londen geboren zijn, met een dubbele espresso in de hand. En dan sta ik daar, tussen al die soepel pratende mensen en ik kom niet verder dan mijn Camping-engels.
Dus ik heb besloten: genoeg is genoeg.
Vanaf nu: Engels. Altijd Engels.
No more Dutch. From now on I am the English speaking.
Very well.
