Herkent u dit ook? Dat mensen zeggen: “Vanavond mag ik een lezing geven.” Alsof het iets is wat je opgedragen krijgt van hogerhand. Alsof je heel stil in een hoekje hebt zitten wachten tot iemand je aankijkt en zegt: jij mag. Met een glimlach erbij, alsof je voor het eerst zonder zijwieltjes mag fietsen. Je…
Komt allen naar het Literair Café Apeldoorn – met Lucas Zandberg, wijn, en woorden die je hoofd openbreken. 20 augustus. Kwart voor acht. Achterom Apeldoorn.Schrijf het met stift op je hand. Niet in je agenda, die kijk je toch niet in. Dit moet op je huid staan. Er komt iemand langs. Niet zomaar iemand. Lucas…
Vandaag is het 20 juni. Buiten is het 26 graden. De buren denken dat ik gek ben. Ik heb vanochtend om half negen, bezweet en met een lichte ochtendwrok in mijn ogen, een kunstkerstboom uit de kelder gesleept. Zo’n boom die op de verpakking staat als “levensgetrouw”, maar in werkelijkheid lijkt op iets wat een…
Bo is tien. Tien! Dat is dus nog een kind. Een knulletje. Iemand die je op elk moment van de dag zonder waarschuwing moet kunnen knuffelen, kietelen of optillen als een natte dweil.Maar Bo… Bo is sinds kort een soort puber geworden. Puber light. Puber 0.9. Testversie. Ik wil hem knuffelen. Gewoon omdat hij naar…
Afgelopen zaterdag heb ik geruild. Niet van leven, niet van mening, maar gewoon van kleding. Samen met Renske. Mijn tuin stond vol vrouwen die eruitzagen alsof ze allemaal met opzet iets te vrolijks hadden aangetrokken, in de hoop het achter te laten bij een ander.De zon scheen. Natuurlijk scheen de zon. De zon wist: dit…
Op het schoolplein. Windkracht zes. Ik draag een hoed. Geen gewone hoed, maar een hoed die een statement maakt. Niet van die halve statements zoals: “ik ben moe” of “ik heb me vergist in de weersverwachting”. Nee. Een hoed die zegt: “ik ben hier bewust mee naar buiten gegaan”. En dan komt Bo. En ook:…
Iedereen zegt tegenwoordig heftig. Alles is heftig.Een scheet in de tram is heftig.Een regenbui van vier minuten is heftig.Een eekhoorn op je hoofd is heftig. Een nachtoptreden bij NPO om je boek te presenteren is heftig. Je koffie verkeerd is verkeerd en dat is… juist. Heftig. Je hoort het op werk.“Heb je die mail gelezen…
Er zijn van die dingen waarvan je gewoon weet dat je moeder er alleen maar onnodig ongerust van wordt. Zoals toen ik zei dat ik liftend naar Italië wilde toen ik net achttien was of dat mijn rookmelder al maanden zonder batterij zat (“Ik ruik rook heus wel, mam”). Dus als je dit leest, mam—bespaar…
Vijf jaar, pap. Vijf jaar geleden. Vandaag. En weet je, ik zie het nog steeds voor me. Jouw handen, altijd met een boek. Niet zomaar boeken, nee, boeken met een ziel. Boeken die leefden, ademden, die iets met je deden. Jij had een hekel aan die mensen, weet je nog? Die hun boeken op kleur…
We liepen die bijna verlaten zaal in en dachten allebei hetzelfde: gezellig leeg hier. Het voelde een beetje als binnenkomen op een feestje waar de muziek al speelt, maar iedereen nog langs de muur staat te sippen aan een drankje. Een paar losse groepjes mensen, wat lege stoelen, en wij, midden in die ruimte, het…
