Een appje.‘Mag ik tiktok iedereen heeft het’ Ja. Iedereen heeft het. Iedereen heeft ook sokken die nooit bij elkaar passen en gedachten die ze liever niet hardop zeggen, maar daar hoor ik jullie niet over.Je bent twaalf. Nog geen dertien. TikTok zegt zelf: vanaf dertien. En dat is niet zomaar een regel, dat is een…
Niet gewoon een beetje roestig, maar echt: ik-bid-dat-niemand-mij-een-vraag-stelt-in-het-Engels-niveau. Zodra iemand ‘Hi!’ zegt, gaat er iets in mijn hersenen knetteren en komt er uit mijn mond iets wat lijkt op Engels, maar meer klinkt als een student die drie wodka Red Bulls op heeft. ‘I am… eh… doing… the… good.’ Het is gênant. Vooral omdat ik…
Ergens in een la ligt nog een foto van mij als kind. Netjes op de foto gezet, met dat gezicht van: zeg maar gewoon niks, dan gaat het allemaal weer voorbij. Dat was hoe het toen ging. Je sprak niet over de dingen die pijn deden. Je slikte het in. Je maakte er grapjes over….
Ik ben dus op vakantie geweest. GLI niet helemaal vergeten, maar ik heb haar, mijn leefstijlcoach, in gedachten op een plastic tuinstoel gezet. In de schaduw, met een flesje spa rood. Af en toe zwaaien. En verder: ijsjes, milkshakes, biertjes. Alles wat knipoogt naar je buik en zegt: “Kom maar… ik blijf voor altijd.” En nu, terug…
Ik ben begonnen. Echt. De Gecombineerde Leefstijlinterventie (GLI) klinkt een beetje als een ingewikkelde medische procedure, maar het is vooral een keiharde schop onder mijn eigen kont. Want laten we eerlijk zijn: als niemand me vertelt dat ik moet bewegen, blijf ik zitten. En als niemand me aanmoedigt om gezonder te eten, eindig ik met een reep chocola op de bank, peinzend waarom die reep weer zo snel op is.
Herkent u dit ook? Dat mensen zeggen: “Vanavond mag ik een lezing geven.” Alsof het iets is wat je opgedragen krijgt van hogerhand. Alsof je heel stil in een hoekje hebt zitten wachten tot iemand je aankijkt en zegt: jij mag. Met een glimlach erbij, alsof je voor het eerst zonder zijwieltjes mag fietsen. Je…
Komt allen naar het Literair Café Apeldoorn – met Lucas Zandberg, wijn, en woorden die je hoofd openbreken. 20 augustus. Kwart voor acht. Achterom Apeldoorn.Schrijf het met stift op je hand. Niet in je agenda, die kijk je toch niet in. Dit moet op je huid staan. Er komt iemand langs. Niet zomaar iemand. Lucas…
Vandaag is het 20 juni. Buiten is het 26 graden. De buren denken dat ik gek ben. Ik heb vanochtend om half negen, bezweet en met een lichte ochtendwrok in mijn ogen, een kunstkerstboom uit de kelder gesleept. Zo’n boom die op de verpakking staat als “levensgetrouw”, maar in werkelijkheid lijkt op iets wat een…
Bo is tien. Tien! Dat is dus nog een kind. Een knulletje. Iemand die je op elk moment van de dag zonder waarschuwing moet kunnen knuffelen, kietelen of optillen als een natte dweil.Maar Bo… Bo is sinds kort een soort puber geworden. Puber light. Puber 0.9. Testversie. Ik wil hem knuffelen. Gewoon omdat hij naar…
Afgelopen zaterdag heb ik geruild. Niet van leven, niet van mening, maar gewoon van kleding. Samen met Renske. Mijn tuin stond vol vrouwen die eruitzagen alsof ze allemaal met opzet iets te vrolijks hadden aangetrokken, in de hoop het achter te laten bij een ander.De zon scheen. Natuurlijk scheen de zon. De zon wist: dit…
